Een lange dag

Voor de zon op, Miss Ellie in de war en eten aan de Champs Elysées van Miami Beach.

Net als drie jaar geleden op Corsica wilden we graag de zon zien opkomen aan het strand, dus liep de wekker om zes uur af. Sanne, Thea en ik hesen ons in de sportkleren, want net als op Corsica zouden we direct na zonsopkomst gaan hardlopen. Dat kan hier prachtig op een wandelpad dat helemaal langs de zee loopt. Rond half zeven waren we aan het strand, ruim op tijd om de camera's te installeren. Vooral voor Sanne was dat een nauwkeurig klusje. Ze had haar telefoon met de superselfiestok in de parasolstang gezet en op de horizon gericht om een timelapse filmpje te kunnen maken, dus alles opnemen en dan versneld afspelen. Nou, kijk maar... Om 6.48 uur was het zo ver. Er waren wel wat wolken, maar gelukkig was de zon goed te zien. We hoeven morgen niet nog een keer.

En ook niet nog een keer te lopen, want al was het vroeg, de thermometer gaf al 89 graden aan, dat is een slordige 32 graden Celsius. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, na al het binnen sporten in eerdere hotels hebben we toch een stukkie gelopen. Thea zelfs 3,2 mijl ofwel 5 kilometer. Afzien, zweten!

Daarna is het heerlijk zwemmen om acht uur 's morgens. Dat hebben we dan ook gedaan in vier van de vijf zwembaden die we hier hebben. Het vijfde ligt op het dak van het naastgelegen hotel, daar mogen we niet in zwemmen, daar mogen we alleen 's avonds cocktails komen drinken, tegen betaling uiteraard en alleen als je boven de 21 jaar bent.

Na het ontbijt hadden we nog een lange dag voor ons en zin om nog even met de auto op pad te gaan. Die kwam voorgereden uit de (gratis!) Valet-parking. We hebben de navigatie ingesteld op 'Fort Lauderdale' en 'binnendoor', want de Collins Avenue waaraan wij zitten loopt heel ver door in het noorden, bijna tot aan Fort Lauderdale dat een mijl of 25 hiervandaan is. Hotels, prachtige huizen, enorme jachten, maar verderop ook simpele huisjes die wel vlakbij het strand staan, we hebben het allemaal gezien. Miss Ellie (zo noemen we de stem van de navigatie sinds we bij Dallas op de Southfork Range geweest zijn), Miss Ellie dus had het moeilijk met onze route van vandaag en stuurde ons uiteindelijk het bos in: over een brug heen de tolweg op, daar meteen weer af en weer over een brug heen, precies dezelfde brug die nota bene de Southfork Bridge bleek te heten, echt waar.
Uiteindelijk kwamen we in Fort Lauderdale, waar we eerst bij de IHOP als lunch aan de pannenkoeken zijn gegaan.

Met hooggespannen verwachtingen reden we door naar de plaats die 'het Venetië van Amerika' wordt genoemd, hadden we ergens gelezen. Nou waren wij een paar jaar geleden in Venetië, dus dan kun je er op wachten dat het origineel altijd beter is. Nou, inderdaad! Zelfs Giethoorn is nog meer Venetië dan Fort Lauderdale. Er was water en er waren boten, maar dan op z'n Amerikaans. Heel brede grachten en enorme schepen. En de idyllische Las Olasboulevard uit de boekjes was gewoon een drukke verkeersader met palmen en veel Amerikaanse vlaggen.

Dus Miss Ellie opgedragen via de snelste weg terug te gaan naar ons penthouse. Een half uurtje later waren we daar. Nog een half uurtje later lagen we aan het strand, heerlijk met onze parasolletjes. Daarna toch nog weer even zwembad, want op de ligbedden daar kun je zo lekker lezen. Nadat we allemaal gedoucht waren zijn we naar Ocean Drive gelopen.

Een wandeling van een klein half uurtje om er te komen. Daar is het zien en gezien worden, net als op de Ramblas in Barcelona en de Champs Elysées in Parijs. Toch is het ons gelukt een Mexicaans restaurantje te vinden met live-muziek waar je tegen niet al te absurde prijzen lekker kon eten.

Via de Starbucks zijn we teruggelopen naar ons dak van de wereld. Daar, op 18 hoog, gaan we nu slapen. Sleep well y'all!

Bert

Eh... er wordt me vaak gevraagd: Bert, heb je nog een gek bordje dat die rare Amerikanen hebben opgehangen? Jazeker, dit zag ik bij de supermarkt: