Countrymuziek en een shoppingmall

Een museum vol 'grootheden' en een shoppingmall die wel een echte grootheid genoemd kon worden.

Toen Sanne, Thea en ik wakker werden was Bert alweer terug van de olievervangoperatie. Na een stevig ontbijt van de strijkplank (bij gebrek aan een tafel) gingen Bert en Thea naar het countrymuziek museum. 

Het was hier net als bij het country genre bij de Grammy's elk jaar: allemaal onbekende artiesten en Taylor Swift. Bij de Grammy's vraag je je dan af of Taylor Swift het waard is om dit genre te kijken of dat dit toch wel het moment is om even je glas drinken bij te vullen. Bij dit museum speelt het dilemma of Taylor Swift het waard is om naar het museum te gaan. Voor Sanne en voor mij was het antwoord hierop nee. Bert en Thea besloten echter wel te gaan, en durfden zelfs te beweren meer country artiesten te kennen dan alleen Taylor Swift. Ze maakten dan ook allerlei foto's van de naambordjes in de Hall of Fame met de hoop zo enkele namen op te kunnen noemen wanneer ze over het museum vertelden. 

Om het verdriet te verwerken dat we dit geweldige museum gemist hadden keken Sanne en ik de laatste etappe van de Tour de France (het is een gewenning geworden 's ochtends de finish van de tour mee te maken), en gingen we zwemmen. 

Aan het eind van de middag gingen we naar een grote shoppingmall, Opry Mills. We liepen even rond en keken in wat winkels en daarna  gingen we er uit eten. Vervolgens had deze allesbevattende supermall ook nog een bioscoop, waar we naar de film Paper Towns gingen. Sanne vond het een hele leuke film (naar een boek van John Green) en Bert en Thea ook. Hierna gingen we nog naar een concertgebouw waar elk weekend een of andere beroemde radiouitzending gemaakt wordt (Grand Ole Opry). Ook keken we nog even in een groot hotel waar een rivier doorheen liep. Dat was het alweer.

Hier is nog een stukje van Bert die vertelt over het museum en over alle 'bekende' artiesten die daar geëerd werden.

Tom

Goed, we gingen dus naar de Country Music Hall of Fame en Museum, zo heet het officieel. Twee etages vol met vitrines over grote en nog grotere countrysterren die wij lang niet allemaal kennen. Maar oog in oog staan met een jurk van Dolly Parton (pasvorm zeer herkenbaar) of een Gibson-gitaar van de Everly Brothers is toch bijzonder. Nu begrijpen we ook waarom we de gouden piano en Cadillac met gouden spiegels en dito handgrepen van Elvis gemist hebben op Graceland... Die staan in dit museum! Veel over de sterren van toen, maar ook die van nu krijgen een plek. Luke Bryan bijvoorbeeld, ooit van gehoord? Ik inmiddels wel, direct na de vakantie ga ik hem lanceren in het DJ-overleg van Radio 2. 
Aan het eind kom je in de Country Music Hall of Fame, waar alleen de allergrootsten geëerd worden met een bronzen plaquette. Elvis dus, maar ook bijvoorbeeld Willie Nelson. Glen Campbell, Emmylou Harris, natuurlijk Johnny Cash en pas sinds twee jaar Kenny Rogers. Die hal is een soort kapel, de sfeer is er gewijd en het lijkt alsof God zelf ziet dat het goed is.

Het klapstuk was ons bezoek aan RCA studio B. Met een busje gingen we naar de platenstudio waar meer dan duizend top tien hits zijn opgenomen. We hoorden over de gekleurde sfeerverlichting die op verzoek van Elvis Presley is opgehangen, we zagen het kruisje waarop de artiesten moesten staan als ze een nummer inzongen, de soft spot, en we zaten op de pianokruk waarop al die artiesten al sinds de jaren vijftig hebben gezeten. En helemaal in het donker luisterden we naar 'Are you lonesome tonight', want zo heeft de King het destijds 's nachts om vier uur opgenomen. Om nooit te vergeten.

Bert